“แปลก” แต่ไม่ “แตกต่าง”

วันนี้ผมจะมาระบายเรื่องเกี่ยวกับ “คุณค่าของชีวิต” ครับ จะว่าผมสุดทนก็ได้นะครับ แต่ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ กับนิสัย(สันดาน) อย่างหนึ่งของคนไทย คือ ชอบดูถูกคนอื่น

สิ่งนี้เป็นเรื่องที่ผมรับไม่ได้อย่างที่สุด ผมไม่เชื่อว่าการที่คนเราทำตัวแตกต่างจากคนอื่น ทั้งทางด้าน สังคม ฐานะ การแสดงออก หน้าตา ฯลฯ เป็นเรื่องที่น่าดูถูก หรือเหยียดหยาม
การที่เราไม่ได้เกิดมาจากบ้านหลังเดียวกัน มีพ่อ-แม่คนเดียวกัน ทำให้คนเรามีนิสัยแตกต่างกัน แต่ไม่ได้หมายความว่า คนๆนั้นทำตัวไม่ได้ดั่งใจคุณคิดแล้วคุณจะไปพูดดูถูกเขา หรือ แสดงออกในทางดูหมิ่นเหยียดหยามได้
การที่เรามีฐานะทางเศรษฐกิจไม่เท่ากัน เขาเป็นขอทาน ไม่มีเงินกินข้าว ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำท่าทางรังเกียจเขาได้
หรือการที่เขาเกิดมาหน้าตาไม่ดี มีความผิดปกติ ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ใช่คน แล้วคุณจะไปรังเกียจเขา คุณจะทำตัวเหมือนเขาเป็นสัตว์ได้
“เพราะเขาก็สายพันธุ์เดียวกับเรา เขาก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน”

โดยเฉพาะยิ่งคนที่มีการศึกษา หรือมีฐานะ(ทางสังคม) ยิ่งแสดงออกรุนแรงกว่าคนกลุ่มอื่น ผมยอมรับว่าผมก็เคยทำท่าทางดูถูก คนอื่นบ้างเหมือนกัน แต่สิ่งที่ผมเห็นมาตลอดช่วงหลายปีมานี้ของคนไทย ทำให้ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเมืองไทยจะรอดจากการเป็นอาณานิคมของต่างชาติมาได้นานถึงขนาดนี้ เพราะคนไทยเราทำตัวแตกแยกกันอย่างไม่น่าเชื่อ! ผมเสียใจจนอยากจะร้องไห้ ยิ่งสถานการณ์การเมืองในตอนนี้ ที่ร้อนซะยิ่งกว่าไฟ จนจะเผาประเทศมอดไหม้ไปหมดแล้ว ผมมองไม่เห็นทางแห่งแสงสว่างเลยครับ ข้างหน้ามีแต่ควันไฟอันมืดมน
อีก 10 ปีข้างหน้า เด็กที่เกิดขึ้นมาคงจะรู้จักประเทศไทยแค่ในวิชาประวัติศาสตร์เท่านั้น